Donderdag 25.10.2018
Monica zette ons af op het plein in Redondela, waar we gisteren eindigden. We gaan vandaag voor een tocht van 18 km. Het was nog frisjes maar de zon verscheen reeds langzaam van achter de bergen. Het beloofde weer en toffe dag te worden. De tocht begon evenwijdig met de baai. Dit leverde mooie foto’s op met de bergen als achtergrond. Het ging heel sterk opwaarts en even sterk weer naar beneden! Dit puf- blaas – en remmen scenario was de rode draad doorheen de ganse tocht. Maar het was het meer dan waard: mooie bossen,smalle straatjes, ….
Na een 10tal km stapten we over de Ponte Sampaio, gebouwd in de middeleeuwen over de Verdigo rivier. Ze zag er nog steeds even stoer uit, geplaveid met ‘kinderkopjes’ waar je met een beetje verbeelding de koetsen ziet over hobbelen! In het park , aan het strand , met aan de andere kant de baai, wachtte Chris ons op. Hier aten we ons lekker brood, in de vroege morgen bij de warme bakker opgehaald door onze dappere begeleiders.Het tafellaken werd zelfs weer over de tafel gedrapeerd!
Na de rust ging het verder langs zéér steile smalle straatjes. De zon stond in middagmodus, dus er werd duchtig gepuft en geblazen! Het ging weer sterk naar beneden. Ocharme de knieën! Maar hierna kwam de beloning: bossen en schaduw.
Na een 16tal km stond onze engelbewaarder Chris ons weer op te wachten met fris water. In de St. Marta kapel konden we weer een stempel zetten in ons pelgrimsboekje, iets wat Catia gewetensvol op zich nam. De dorst gelest, vertrokken we voor deetappe. Na een eindje naast de letterlijk ‘adembenemende’ baan gestapt te hebben, kozen we voor een iets langere kronkelende weg naar ons einddoel: door een prachtig natuurgebied langs een rustig kabbelend riviertje. Dit was een topper! De weg eindigde aan het treinstation van Pontevedra. In die buurt haalden we nog een stempel en hop naar het eindpunt: de Capela de Virxe Peregrina. Nog een laatste stempel, met een bidprentje, en toen waren we aan een terrasje toe. Louis stond al van ver te zwaaien. Te midden van een zwerm duiven (zoals op het St Marcoplein) heften we ons glas op een zeer geslaagde, mooie, zonnige wandeldag. We hadden het toch maar weer gedaan: meer dan 20 km in de voeten!
Verslag: Monique