Hoe een wandeling aan het Zilvermeer het leven van Claudia (53) veranderde: “Bij Transplantoux vind ik lotgenoten terug”

Bron: HLN 10/8/2025 https://www.hln.be/merksem/hoe-een-wandeling-aan-het-zilvermeer-het-leven-van-claudia-53-veranderde-bij-transplantoux-vind-ik-lotgenoten-terug~ab1d287ad/

Claudia Van Hove (53) uit Merksem is een uitzonderlijke (sport)vrouw. Om te beginnen heeft ze een donorhart. En daar zet ze al even uitzonderlijke prestaties mee neer. Wat begon als een lijdensweg toen ze amper 12 was, is na talloze doktersbezoeken en een zeer riskante operatie uitgegroeid tot een sportcarrière mét eremetaal. Hoe een wandeling aan het Zilvermeer van Mol het leven van Claudia op haar kop zette en haar straks zelfs naar de World Transplant Games brengt. “Maar de intensieve sporten, die laat ik aan anderen.” Dit is haar aangrijpende verhaal.

Claudia’s verhaal begint op een dag eind augustus in 1984. Om 5 uur ’s ochtends, kwam de politie aan de deur melden dat haar papa Pierre, amper 39 jaar, teruggevonden was onderaan een brug op weg naar zijn werk. Een hartstilstand. In november wordt Claudia zelf 54 jaar. Dan leeft ze al 15 jaar langer dan haar papa heeft mogen leven.

“Ik was 12 jaar oud toen mijn vader stierf”, vertelt Claudia. “We moesten naar het mortuarium waar ik hem zag liggen, alsof hij aan het slapen was. Mijn papa fietste altijd naar het werk, was gezond, at gezond … en plots kwam hij nooit meer thuis. Buiten zijn rugpijn mankeerde hij niks. Ik bleef achter met veel verdriet en ongeloof, want hoe kon mijn papa, nog maar 39 jaar, zo plots overlijden?”

Vermoeide benen

Een heel aantal jaren later, ondertussen een volwassen vrouw van 28 met zelf een dochter, kreeg Claudia hartritmestoornissen wanneer ze een brug op fietste. “Mijn hartritme sloeg op hol, ik kreeg vermoeide benen en werd even ‘niet goed’. Dat viel een paar keer voor, en ik begon bang te worden: de gebeurtenis met mijn vader die de brug op fietste en nooit meer thuis kwam, speelde in mijn hoofd.”

Claudia besloot naar de dokter te gaan, maar die wuifde haar klachten weg. “Het was onmogelijk dat ik als jonge, gezonde, sportieve vrouw op die leeftijd hartproblemen kon hebben. Ook al legde ik telkens het verhaal van mijn vader uit, ik werd niet serieus genomen. Na de deur platgelopen te hebben bij de dokter werd ik naar de cardioloog gestuurd om mij te laten testen. Ook daar werd bevestigd dat alles in orde was.”

Transplantatielijst

“De ritmestoornissen werden een vaste waarde in mijn leven: ik was vaak kortademig, moe en had pijn in mijn benen. Enkele jaren later, in 2014, kon ik de trap niet meer op, was ik misselijk en werd ik ’s nachts wakker door ademnood. Ik ging langs bij de huisarts, die mij onmiddellijk naar het ziekenhuis stuurde. Daar kwam uiteindelijk de diagnose: cardiomyopathie, of hartspierziekte. Ik was gechoqueerd door de ernst van de situatie, maar tegelijkertijd vielen alle puzzelstukjes in elkaar en verklaarde dat ook het plotse overlijden van mijn papa.”

“Ik bleek vergevorderd hartfalen te hebben met levensgevaarlijke ritmestoornissen en kreeg een defibrillator ingeplant. De ziekte was al zover gevorderd dat elke behandeling met medicatie of elektroshocks mislukte. Op een gegeven moment was ik ‘uitbehandeld’ in het plaatselijke ziekenhuis en konden de cardiologen niets meer doen voor mij. Mijn huisarts stuurde me daarop naar het UZ Gasthuisberg in Leuven omdat daar een specialist cardiomyopathie zat en omdat daar ook harttransplantaties gedaan worden. Deze fantastische prof legde me alles haarfijn uit en ik kwam daar buiten met een geruststellend, maar tegelijkertijd een heel beangstigend gevoel: van geen behandeling meer mogelijk, ging ik naar een mogelijke kans op overleven door transplantatie. Zo kwam ik na een intense screening op de transplantatielijst te staan.”

Wit laken

Na nog verschillende hartoperaties kwam uiteindelijk het verlossende nieuws: er was een hart beschikbaar voor Claudia. “Ik lag toen al in het ziekenhuis, en de prof kwam me zeggen dat ik die avond nog getransplanteerd zou worden. Het was zover: ik kreeg een nieuw hart. Al stond ik ook doodsangsten uit of ik de operatie wel zou overleven, en voelde ik verdriet omdat er ergens een familie aan het rouwen was om een geliefde van wie de organen gedoneerd worden.”

De transplantatie verliep goed, maar Claudia’s angsten bleven haar parten spelen. “Het was mentaal én fysiek loodzwaar. Op de afdeling intensieve zorgen gooiden ze op een bepaald moment een wit laken over mij: ze waren gewoon de lakens aan het verschonen, maar ik was in de veronderstelling dat ze mij opgegeven hadden en dat wit laken alvast over mij hadden gegooid.”

Na een heel zware periode, besloot Claudia om te vechten voor haar leven. “Ik kon mijn kind gewoon niet achterlaten. Het begon stilaan beter met me te gaan, en ik mocht van de intensieve zorgen af. Ik kreeg een geïmplanteerde pacemaker om het donorhart te ondersteunen, ik leerde opnieuw stappen en kon op een bepaald moment weer de trap op zonder ademnood. Eindelijk kon ik na die twee maanden in het ziekenhuis met een donorhart terug naar huis.”

“Het was met vallen en opstaan dat ik de jaren daarna mijn leven probeerde op te nemen. Ik ging terug werken, deed voorzichtig mee aan trainingen softbal, ging terug fietsen en sprak sporadisch af met vrienden. Een lotgenoot die ik al enige tijd kende, overtuigde mij om eens een activiteit mee te doen met Transplantoux. Meer dan zes jaar na transplantatie was ik er uiteindelijk klaar voor. Ik schreef me in voor de winterlichtjeswandeling aan het Zilvermeer in Mol. Het werd een gezellige bijeenkomst met een mooie, haalbare wandeling. Ik leerde er een paar mensen kennen, en het werd al snel duidelijk dat Transplantoux mij kon bieden waar ik al zo lang naar op zoek was: vriendelijke lotgenoten die niet veel woorden nodig hebben om je te begrijpen.”

Transplantoux ontstond in 2008 als een project om patiënten na orgaantransplantatie te motiveren om gezond te bewegen. Vorig jaar vonden de eerste Belgian Transplantoux Games plaats in Leuven. De getransplanteerden kunnen dan medailles behalen in verschillende sporttakken, zoals bij de Olympische Spelen. Daar haalde Claudia op de eerste editie meteen drie medailles in de disciplines speerwerpen, kogelstoten en balwerpen.

Boogschieten en roeien

Binnenkort vertrekt Claudia met de Belgische kandidaten naar de Wereld Transplant Games die van 17 tot 25 augustus plaatsvinden in Dresden. “Daar gaan wij onder begeleiding van Transplantoux het beste van onszelf geven onder lotgenoten over de hele wereld. Ik zal daar speerwerpen, bowlen, balgooien en boogschieten. Ik heb mezelf zelfs een boog aangeschaft en ik ben nu aangesloten bij een Kapelse boogschietclub. De intensievere sporten laat ik over aan anderen. Ik heb lang getwijfeld om in te schrijven, want mijn gezondheid is wankelend. Ik heb goede dagen en slechte dagen, maar ik heb toch beslist om deze kans te grijpen.”

Ook aan de tweede Belgian Transplantoux Games in Gent op 6 en 7 september neemt Claudia deel. “Dit jaar ga ik daar opnieuw speerwerpen en balgooien, maar ook roeien. Ik hoop om mooie resultaten neer te zetten, maar ik verwacht zeker geen medailles. Ik ga gewoon keihard mijn best doen en mij amuseren. Hier is mee mogen én kunnen doen al een overwinning op zich.”

“Mijn leven is verrijkt dankzij Transplantoux, en dankzij mijn donor en zijn geliefden leef ik nog en kan ik mijn dochter verder zien opgroeien tot een volwassen vrouw. Het is het grootste geschenk dat je iemand kunt geven”, besluit Claudia.