We hebben het gehaald, we stapten de laatste 111 km van de Camino Frances naar Santiago de Compostela. De natuur en de positieve energie van de groep maakte zo’n ervaring echt bijzonder.
Fysiek hadden we ons goed voorbereid maar het dagelijkse ritme van de pelgrimstocht, het elke dag inpakken, de vele steile hellingen en elke avond in een ander hotel overnachten maakte de tocht toch iets zwaarder.
Tijdens een pelgrimstocht naar Santiago is het gebruikelijk om in een pelgrimspaspoort stempels “sellos” te verzamelen, minimum twee per dag. Hendrik, ook een harttransplantatiepatiënt, had ons bij aankomst in Spanje al getoond waar we de stempels konden halen. Dat was in kappelletjes, kerken, herbergen en ook op bepaalde plekken gewoon langs de pelgrimsroute. Zo zat er op een van onze mooie tochten een rustige oudere man langs de weg aan een tafeltje. Hij nam voor elke pelgrim de tijd om bij zijn stempel de kleuren van het land van herkomst in zegellak te plaatsen met daarop een hartje in hout.
Dat was een bijzondere ontmoeting en zo waren er nog wel een paar.
We herinneren ons een oud mannetje die ons toeriep om op zijn erf te komen. Hij wou ons een okkernoot geven maar hij deed dat in de vorm van een spelletje. De okkernoot aanbieden en terug wegtrekken. Zo enkele keren opnieuw en opnieuw. Toen we verder stapten, stelden we ons de vraag wat de man eigenlijk wou. Zocht hij even gezelschap? Wou hij een centje in de plaats? Of wou hij ons duidelijk maken als er iets binnen handbereik lijkt er toch moeite voor gedaan moet worden?
Tijdens een andere tocht betraden we een kleine, sfeervolle kapel, de Naron kapel waar een blinde man gehuld in een tempeliersgewaad ons aanbood een stempel te plaatsen. Maar omdat hij niet kon zien, maande hij ons aan om zijn hand vast te houden en het te begeleiden naar het juiste vakje in ons paspoort. Hij drong er ook op aan om de datum bij de stempel in Romeinse cijfers te schrijven, een symbool van verbondenheid met een eeuwenoude traditie.
Deze ontmoeting zal ons bijblijven aan de kracht van vertrouwen en kwetsbaarheid.
Ook kwam iemand van onze groep een Zwitserse verpleegkundige en haar man tegen. Ze waren nieuwsgierig wat Transplantoux betekende. Ja, vele pelgrims zullen ons gezien hebben. Een groep van 42, (waarvan 24 getransplanteerden) bijna allemaal uitgedost in blauwe kledij met het logo van Transplantoux op. De vrouw was zo onder de indruk wat voor inspanning we aankonden met ons donororgaan dat ze ons ganse groep een gratis drankje aanbod in een nabijgelegen herberg.
Over de middag hadden we van het veel stappen natuurlijk reuzehonger. Wat waren we blij met Eva. Elke middag spreidde ze midden in de natuur, soms ook tussen de koeienvlaai, het tafellaken en ze toverde er allerhande lekkers op. Niks ontbrak, Gazpacho, verschillende soorten brood, beleg, fruit, noten, dessert … We werden dag na dag verwend door Eva.
Na het eten was het tijd om onder leiding van onze geweldige reisleidster, Mieke, vermomd als de moderne moeder Maria en Jos, vermomd als, pater Don Camillio ons lijflied “Follow the Sun” van Xavier Rudd te zingen. Mieke moedigde en motiveerde ons ook om verder te stappen door de tekst in het Nederlands voor te lezen.
Zo stapten we 5 dagen door de prachtige landschappen van Galicië. Van Sarria naar Santiago de Compostela. We vertrokken in groep maar uiteindelijk stapte elkeen zijn/haar eigen tempo, alleen of in gezelschap over de groene heuvels, langs charmante dorpjes, mooie kapelletjes en gezellige herbergen.
’s Avonds na elke lange wandeltocht waren we blij dat we aankwamen in het hotel. We hunkerden naar een heerlijke douche of bad om die vermoeide benen te laten genieten van de warme waterstralen. Opgefrist keken we uit naar het gezellig samenzijn en het lekkere eten. Het was telkens een heel gezellige sfeer, we lachten en deelden onze verhalen over wat we de voorbije dag hadden meegemaakt. De meesten van ons gingen vroeg in bed om de volgende dag terug ten volle te kunnen genieten van een mooie tocht.
Onze laatste wandeltocht was aangebroken. Ook al regende het pijpenstelen startten we met volle moed, met heel veel enthousiasme. Niks kon ons ontmoedigen om de laatste 26km te stappen. Elk terug zijn/haar eigen tempo. Maar de laatste 4km stapten we allen samen, samen als hechte groep kwamen we aan op het mooie plein in Santiago waar de imposante kathedraal haar klokken liet horen. Het klokkengeluid galmde door de nabijgelegen straten, het vervulde de lucht met een plechtige sfeer. We vielen elkaar in de armen, we huilden van geluk en van opluchting, opluchting dat we na een mooie pelgrimstocht het eindpunt bereikt hadden. Het was een moment vol van emotie.
Ook de mis was een bijzonder emotioneel moment. De eeuwenoude prachtige kathedraal, de muziek, het spektakel van de botafumeiro, het beroemde wierookvat, en de sfeer om samen te zijn met de groep raakten ons diep. Iemand van ons kreeg de gelegenheid om in het Spaans een tekst voor te lezen waarin de reden vermeld werd waarvoor Transplantoux staat en waarom we deze tocht hadden gemaakt. Dat was uit dankbaarheid voor onze donor en voor de medici, dankbaarheid voor het nieuwe leven en ook dankbaarheid dat we zulke sportieve uitdagingen aankunnen.
Het was prachtig. Dank aan iedereen die dat voor ons mogelijk maakte.
Tekst: Ann Eeckelaert

Comments